[Garrak] Pierwsze spotkanie

Mistrz Athan Saul’Atey przechadzał się samotnie po sali treningowej. Zawsze lubił przychodzić trochę przed czasem, poćwiczyć w samotności, posprawdzać roboty i pogmerać przy programach szkoleniowych.
Dzisiejszy dzień był dla niego dość ważny. Rada Jedi pozwoliła mu przyjąć na nauki pierwszego ucznia. Nie spodziewał się tak szybkiej decyzji, a jeszcze bardziej tego, że przydzielą mu od razu konkretnego ucznia. Z tego co się dowiedział przypadł mu Trianin, który do tej pory obywał się bez jakiegokolwiek mentora. Chłopak uczęszczał na treningi zbiorowe, aczkolwiek lęk który wzbudzał u swoich „młodych przyjaciół” sprawił, że rada w końcu zadecydowała się przyznać mu nauczyciela. Fakt, że i mistrzowie nie kwapili się zbytnio do tego cichego, lecz wybuchowego młodziana, sprawił, że kogoś trzeba było w rolę mistrza wkopać. No i spadło właśnie na niego.
Athan Saul’Atey był Bothaniniem, dość wysokim i zwinnym. Futro, które pokrywało znaczną część jego ciała było ciemno beżowe i dość gęste. Mistrz miał typową dla gatunku brodę i szpiczaste uszyska, którymi mógł naprawdę wiele dosłyszeć. Był raczej spokojnego usposobienia i lubił samotność.
Kiedy wreszcie sprawdził wszystko – rozpoczynając od kontrolek na konsoli i kończąc na robotach, usiadł na środku sali i zamknął oczy. Całkowicie pogrążył się w medytacjach, czekając aż pojawi się jego uczeń.

Wieści o przydzieleniu mu mistrza były wstrząsem. Radość mieszała się z lękiem. Młody jeszcze Garrak pragnął z całych sił, by w końcu mógł, jak każdy inny padawan, rozpocząć swą przygodę i trening, jednakże odwlekająca się decyzja rady zdążyła go już porządnie uprzedzić. Ze ściśniętym żołądkiem człapał po korytarzu unikając ciekawskich spojrzeń innych uczniów. Nigdy nie był zbytnio lubiany, ale i nikt nie zwracał na niego większej uwagi. Teraz znów oczy tych zawistnych, przerażonych istot zwróciły się ku niemu.
Teraz jednak, w głowie Trianina kłębiły się inne wątpliwości. Kim będzie jego mistrz? Jaki będzie? Czy zdołają się dogadać?
Garrak ściskał w dłoni rękojeść swego miecza z wielkim niepokojem. Odkąd zaczął dostrzegać strach w twarzach swych partnerów podczas treningu, sam zaczął lękać się miecza. Swojego własnego miecza i tego, co w nim tkwiło. Strach przed Ciemną Stroną Mocy był w nim tak silny, że paraliżowała go sama myśl o spotkaniu z wysłannikiem sithów, o których było tak głośno.
Chłopak minął jakiegoś tajemniczo wyglądającego przedstawiciela Białych Kapturów, którzy ostatnio przemieszkiwali w świątyni Jedi i ruszył do wyznaczonej sali treningowej. By się od niej dostać musiał skorzystać z windy, a następnie przejść długi korytarz, ciągnący się dookoła całej budowli. W końcu jednak doszedł do pokoju, usłużnie wcisnął przycisk odblokowujący śluzę i wszedł do pokoju. Na jego środku siedziała postać, wokół której aż gęsto było od skupionej Mocy. Garrak natychmiast poczuł sympatię i podziw do tego włochatego mistrza. Przynajmniej wie jak to jest chodzić w futrze, pomyślał padawan i postąpił bliżej.
-Witaj mistrzu. Nazywam się Garrak, przybyłem by zostać twym uczniem.

Athan powoli otworzył oczy i mrugnął kilka razy, wstrząsając przy tym głową, jakby próbował się obudzić ze zbyt długiego snu.
-A więc to ty. – mruknął uśmiechając się pod nosem i przyglądając się chłopakowi. Wstał szybko i podszedł do Garraka wyciągając w jego stronę dłoń. – Jestem Athan Saul’Atey, twój nowy mistrz.- ściszył głos jakby chciał powiedzieć coś tylko do siebie.:
- Ech jak to głupio brzmi... A w myślach wyglądało to bardziej gładko…
Po chwili jednak wrócił do poprzedniego – głośnego sposobu wysławiania się.
-No ale wracając do tematu, nie wiem czy wiesz, jesteś moim pierwszym padawanem i mam nadzieję, że się dogadamy. W końcu dla obojga z nas będzie to coś nowego.
Zamilkł na chwilę, po czym obrócił się i podszedł do konsoli. Kiedy tylko znalazł się przy maszynie nacisnął kilka guzików.
-Z tego co mi wiadomo, poznałeś wszystkie podstawowe umiejętności Jedi. Zarówno pod względem walki jak i Mocy, chociaż ta pierwsza idzie ci odrobinę lepiej. Z kartoteki widzę też, że posiadasz swój miecz świetlny. – wpatrzył się chwilę w ekran, po czym obrócił się w stronę chłopaka i powiedział :
-Wchodząc tu cały emanowałeś lękiem. A lęk to prawie to samo co strach. Paraliżuje cię i sprawia, że zaczynasz myśleć o niewłaściwych rzeczach. Wiem, że łatwo mówić, ale musisz nauczyć się przede wszystkim panowania nad tym. Jak często mawiają mistrzowie – strach doprowadzić może do Ciemnej Strony… Ale w końcu po to tu jestem, aby pomóc ci i sprawić, że nic nie będzie w stanie cię ruszyć. Że opanujesz swoją agresję, z której podobno słyniesz, jak doniosły mi pewne moje źródła. Ale wszystko po kolei. Straszna ze mnie gaduła, czyż nie?

Przyglądał się bothanowi z zaciekawieniem, ale i pewną dozą niepewności. Jak na mistrza jedi wydawał się bardzo niepozorny, rozgadany, może nawet niewiarygodny. Gdy Athan przyznał się, że po raz pierwszy będzie prowadził padawana jako swojego ucznia, na Garraka spłynęła frustracja. Być może nie powinien był liczyć, że jego mistrzem będzie Plo Koon lub waleczny Nathir Qri'nar, ale ten bothan?
Mimo swych wątpliwości Garrak się nie odezwał i dokładnie słuchał co ma mu do powiedzenia jego nauczyciel. Lęk, a jakże. Tyle, że lęk wzbudzała w nim jedynie ciemna strona, o której wszyscy mu podszeptywali. Zawsze gdy toczył z kimś pojedynek, ktoś komentował go wspominając o ciemnej stronie czającej się w Trianim. Naprawdę wyzwalała go tylko walka. Tylko gdy mógł dzierżyć swój miecz, czuł się wolny. Wtedy strach znikał.
Na pytanie swego mistrza skinął jedynie swym łbem.

-Cóż, ale jak widać będę musiał prowadzić konwersację za nas dwóch… Ale nie szkodzi, nie szkodzi. Z pewnością obaj dużo się od siebie nauczymy. –Zamilkł na chwilę mrużąc oczy. Przyglądał się z dziwnym zaciekawieniem minie swojego protegowanego. – Powiem ci coś ciekawego a propos mojej rasy – Bothan. Ludzie często patrzą na nas z pogardą lub powątpiewaniem w oczach, uważają że jesteśmy niepozorni i że nie można się po nas zbyt wiele spodziewać. I tu właśnie zazwyczaj te osoby mają problem. Zbytnio lekceważąc kogoś często można wpaść w duże kłopoty. Moja rasa wykorzystuje to nagminnie. Dlatego jesteśmy też uważani za całkiem niezłych szpiegów. Także pierwsza lekcja na dziś – nigdy nie decyduj pochopnie o tym, jaki ktoś jest na podstawie wrażenia, bo możesz się sparzyć.
Athon stał w milczeniu przez krótką chwilę zanim zaproponował.
-Właściwie to chciałbym sprawdzić, czego sam się nauczyłeś i od razu skorygować ewentualne błędy. Wiesz jak to jest z ćwiczeniami w grupach – nigdy na nikim nie można się skupić w 100 procentach przez co dużo padawanów robi potem błędy. To co, zaczniemy od krótkiego przyjemnego sparingu?
Mistrz wyciągnął mocą miecz zza swojej szaty. Ostrze wysunęło się błyszcząc na zielono. Machnął nim kilka razy nad ziemią, jakby nie pamiętając dokładnie co się z tym robiło.
-Pamiętaj, że w razie potrzeby można łączyć walkę wraz z mocą. A teraz skoncentruj się i do roboty! – krzyknął wesoło ruszając do przodu.

Onieśmielony i zaskoczony tym, że mistrz odgadł jego myśli, szybko przywołał się do porządku i przyjął bardziej pokorną postawę. Skarcił się w duchu za to, że zapominało podstawach, których się nauczył. Nigdy nie miał problemów z subordynacją, zawsze słuchał starszych od siebie i nie podważał ich autorytetu. Teraz robił to mimowolnie, nie kontrolował się. Pozwolił by jego oczekiwania i namiętności wzięły nad nim górę. Speszony takim obrotem sprawy nie starał się jednak tłumaczyć przed mistrzem. Łagodnie ujął miecz w swą włochatą dłoń. Od razu poczuł się pewniej. Prawdopodobnie przeceniał swe umiejętności szermiercze, ale i tak było to coś, w czym był najlepszy.
Ugiął nieco łapy obniżając środek ciężkości. Jego zwinne ciało idealnie nadawało się do takiej pozycji. Patrząc z tego kąta, jego twarz...a może raczej pysk, faktycznie wyglądały nieco przerażająco. Nie było to jednak grymas a jego normalna fizjonomia, której nie mógł się przecież pozbyć. Zakręcił lekko swój ogon i sam włączył miecz. Zielona klinga rozbłysnęła jasnym światłem, a jej drżenie powodowało przyjemny, niski dźwięk. Nie ograniczając się do defensywy Garrak również przystąpił do ataku, wyprowadzając pierwsze cięcie od boku w płaszczyźnie poziomej. Wiedział, że jego styl shii-cho nie był najlepszy, ale tylko tego dotychczas go nauczono. W momencie gdy ruszył zaczął odczuwać ulgę. Cały ten stres, ciśnienie, które nań naciskało, obawy, wszystko to odpłynęło gdzieś, przelewając się w specyficzny stan spokoju i relaksu. Ciało poruszało się niemalże samo. Wszystko wydawało się takie idealne. Problem polegał na tym, że było to jego pierwsze starcie z kimś tak doświadczonym jak mistrz Jedi.

Mistrz uderzał z gracją, jednak skupiał się bardziej na obronie niż ataku. Przypatrywał się płynnym ruchom Garraka, pasji z jaką wykonywał kolejne cięcia.
-Widzę, że przekazano ci podstawowe ruchy. – powiedział dość głośno, żeby nie zagłuszały go stykające się miecze.- Całkiem nieźle je opanowałeś, brawo. Jednak nie wiem czy widzisz, ale ruchy dokładne – pionowe i poziome zajmują trochę czasu i są łatwe do zablokowania. Spróbuj uderzać pod odrobinę większym kątem, a nie całkiem płasko. Dzięki temu będziesz ruszać się szybciej, a ciosy będą trudniejsze do sparowania. Poza tym jest całkiem nieźle, jak na fakt, że właściwie uczyłeś się sam. Przejdźmy teraz do drugiej części… - powiedział do siebie i zaczął wyprowadzać odrobinę szybsze ataki zmuszając chłopaka do obrony i do cofnięcia się o parę kroków.
-Zazwyczaj wszyscy skupiają się na ataku, ale przecież obrona jest równie ważna. Pamiętaj, że kiedyś jeśli będziesz walczył z kimś od siebie lepszym może się okazać, że twoją jedyną szansą jest unikanie ciosów, a nie bezpośrednie zwarcie. Powiem ci, że czasem dobrze używać mocy, aby przyspieszyć swoje ruchy.
Mistrz zamknął pysk, po czym walczył przez chwilę w milczeniu, by ni stąd ni zowąd uderzyć w jego stronę pchnięciem mocy. Nie było silne, aczkolwiek mogło wybić z równowagi.
-Kolejny dobry pomysł podczas walki, to sprawić żeby przeciwnik wypadł z rytmu, pogubił się w krokach.

Garrak, zmuszony do defensywy próbował z uporem maniaka zbijać kolejne ciosy swego mistrza. Nie szło mu to najlepiej biorąc pod uwagę, że nie był przyzwyczajony do sytuacji, w której ktoś stawia mu aż taki opór. Mistrz miał rację, jeśli miał stanąć twarzą w twarz z kimś silniejszym niż on sam, musiał wiedzieć jak się bronić. Gdy tylko sobie to uświadomił, pchnięcie Mocy poplątało mu nogi niemalże wywróciło. Gdyby nie jego niezwykły, choć charakterystyczna dla jego rasy, ogon, pewnie już leżałby na ziemi. Jednakże dzięki stabilizacji udało mu się utrzymać na nogach.
-Mistrzu, masz rację, lecz czy technika Shii-cho nie jest przypadkiem zbyt słaba ?

Athan uśmiechnął się, słysząc po raz pierwszy jakiekolwiek słowa wychodzące z ust swojego ucznia. Może jednak dadzą radę się dogadać. Mistrz odskoczył w tył, robiąc odrobinę miejsca uczniowi i pozwalając mu na atak.
-Owszem Shii-cho jest techniką nieco wyświechtaną… Jednakże jest też niezbędną podstawą i dlatego wszyscy padawani uczą się jej na samym początku. Zresztą nie należy też do najtrudniejszych… Przez to, że znają ją dosłownie wszyscy może stać się dość kłopotliwa w walce, gdyż jest przewidywalna. Z drugiej strony jest też mało męcząca, dzięki czemu można walczyć nawet kilka godzin. Może faktycznie w ewentualnej walce z sithami technika by ci nie pomogła, aczkolwiek w walce z innymi może być przydatna. Pamiętaj, że większość użytkowników broni w galaktyce nie emanuje inteligencją. Na zwykłego strzelającego z blastera przeciwnika zdecydowanie wystarczy.
Mistrz ponownie odskoczył w tył wyłączając na chwilę miecz.
-Znając życie nie zapytałeś mnie o Shii-cho bez powodu. Zapewne chciałbyś zacząć posługiwać się jakąś nową techniką walki, czyż nie? O jakiej myślałeś?

Padawan spojrzał na swój miecz. Jego zielona, migocąca klinga stała się źródłem spokoju, opoką, której powinien szukać raczej w mocy niż w orężu, lecz nie mógł wykorzenić z siebie tego głębokiego szacunku jaki darzył do broni i świetnych szermierzy. Ostatecznie jednak sam też wyłączył miecz. Na moment w jego głowie zawitała melancholia. Jego świadomość znająca zasady i kodeks jedi sprzeciwiła się temu, lecz to co drzemało w nim głęboko, nieubłaganie domagało się zauważenia.
-Wybacz mistrzu. Rozkojarzyłem się- wykrztusił z siebie w końcu i przeniósł wzrok na swego nauczyciela. Garrak wziął głęboki oddech, przywołał się do porządku, skupił się na tym co działo się tu i teraz.
-Dotychczas miałem możliwość jedynie obserwować inne techniki walki mistrzu, więc niewiele o nich wiem. Całą wiedzę teoretyczną jaką posiadłem nie pozwala mi na wybór odpowiedniej dla mnie techniki. Jednakże moją uwagę zwróciło Ataru, jak sądzisz, czy to odpowiedni wybór?

Athan zamyślił się, patrząc na swojego padawana spod półprzymkniętych oczu. Widocznie zastanawiał się, co ma powiedzieć.
-Ataru wydaje mi się dobrym wyborem. Nawet bardzo. Jest techniką wykorzystującą przede wszystkim prędkość, zwinność przeciw sile. Wymaga szybkich uników, uciekania przed ciosami wykorzystując akrobatyczne tricki. Muszę ci jednak powiedzieć, że zazwyczaj wybierają ją rasy i osoby niskiego wzrostu, gdyż to pomaga im rekompensować tę wadę. Wystarczy na przykład spojrzeć na Mistrza Yodę... Jesteś zwinny i z akrobatyką dasz sobie raczej radę. No cóż, ale myślałem, że wybierzesz coś bardziej w stylu Makashi. Ta technika opiera się zarówno na walce pełnej zręcznych uderzeń jak i na sile, której ci nie brakuje. Jest świetna do pojedynków i wystarczająco finezyjna, żeby położyć niemal każdego, jeśli jest odpowiednio wyćwiczona. Oczywiście wybór należy do ciebie, ale chciałbym, żebyś to sobie porządnie przemyślał. - Mistrz spojrzał na zegarek. - Zbliża się południe i czas wybrać się na jakiś obiad. Około 3 godziny spotkamy się w tej sali na kolejnych ćwiczeniach i wtedy powiesz mi co zdecydowałeś, dobrze?
Mistrz uśmiechnął się ciepło.

Garrak kiwnął jedynie swą włochatą głową. Wpatrując się w plecy mistrza zaczekał aż ten wyjdzie z sali, po czym usiadł na ziemi, wzdychając przeciągle. Dotychczas był zdecydowany by wybrać właśnie ataru, przede wszystkim z powodu swej zwinności ale i możliwości jakie daje ta technika w walce z wieloma przeciwnikami. Teraz jednak, gdy mistrz postawił go w takiej sytuacji, sam nie był pewien, która z technik bardziej by mu pasowała. Makashi czy Ataru?

Padawan przymknął oczy. Skupił swą uwagę na mocy, a w niej starał się odnaleźć swój miecz. Leżący przed nim przedmiot niewielkiego rozmiaru nie stanowił żadnego problemu w przypadku ćwiczeń fizycznych, lecz kiedy przychodziło do treningu Mocy, przybierał on niebotyczne rozmiary, a Garrak musiał wytężać wszystkie swe siły, by jakoś podnieść ten niewielki walcowaty obiekt. Uczono go, że to tylko kwestia postrzegania, ram jakie nakłada umysł na przedmioty by je rozumieć. Uczono go by wyzbył się formy, by wierzył i ufał Mocy, która wszystko przenika i jest prawdziwa. Lecz za każdym razem gdy w swym umyśle dotykał tego migoczącego przedmiotu, stawał się w pełni swego ciężaru bronią. Bronią, która niesie śmierć, która chroni ale może stanowić i zagrożenie. Jaka jest więc jego droga? Dokąd ma zmierzać w swych wysiłkach?
Jego pysk nieco się rozwarł. Wyszczerzone kły wysuwały się nieco poniżej dolną wargę. Wyszeptał sam do siebie.
-Makashi.

Mistrz wrócił z obiadu punktualnie klepiąc się kudłatą dłonią po brzuchu. Wydawał się rozluźniony i wypoczęty, dlatego tryskał energią. Przeciągnął się w progu, tak, że wszystkie stawy wydały dość dziwny, strzelający odgłos. Następnie wszedł do sali i usiadł wygodnie na podłodze w siadzie skrzyżnym. Kiwnął dłonią na swojego ucznia by poszedł w jego ślady i także usiadł.
-Powiedz mi więc, co wybrałeś mój młody padawanie? – mistrz uśmiechnął się, kiedy chłopak wymówił słowo „Makashi”- A więc jednak… Powiem ci, że wydaje mi się, że wybrałeś bardzo dobrze. Trzeba pamiętać bowiem, żeby sztuka pasowała do twojego charakteru. Dopiero wtedy będzie ci się dobrze walczyło. No i myślę, że makashi jest dobre na początek, po shii- cho oczywiście. Ja również uczyłem się jako padawan tej sztuki. Opanowałem ją do stopnia zaawansowanego, więc myślę, że nie będę miał trudności z wpojeniem ci podstaw. A teraz wstań i wyciągnij miecz, pokażę ci kilka ciekawych rzeczy…
To mówiąc mistrz powoli wstał, wyciągnął pełnym gracji ruchem miecz i przyjął postawę bojową.

Garrak posłusznie wstał. Znów przyglądał się swojemu mistrzowi z lekką nutą dezaprobaty, z powodu postawy jaką przybrał wchodząc do sali. Najwidoczniej jego nowy mistrz lubił mieć pełny żołądek. Na prośbę nauczyciela również dobył miecza i odpalił go wciskając nieduży, srebrny przycisk na rękojmi. Zielony blask znów wypełnił salę.
-Mistrzu, pozwól, że zapytam. O ile mi wiadomo, Makashi jest doskonałą techniką pojedynku, stworzoną w okresie, gdy jedi i sithowie musieli mierzyć się w walce. Czy technika ta jest również skuteczna w walce przeciwko innym rodzajom przeciwników? Czy jeśli zostanę otoczony przez kilku przeciwników, droidy lub innego rodzaju zagrożenie, czy wtedy makashi będzie użyteczne?
Padawan wypowiadał swe słowa ze słyszalną niepewnością, lekkim roztargnieniem i lękiem. Był wciąż niepewny w tym układzie nauczyciela i ucznia. Nie wiedział, czy może zadawać pytania i czy to o co pyta było właściwym pytaniem. Garrak w jednym momencie uświadomił sobie smutną prawdę, mianowicie, że myśli jak wojownik. Czy to przystoi jedi?

-Bardzo dobre pytanie. – powiedział mistrz, a uśmiech w ogóle nie schodził mu z twarzy… Czy on miał tak zawsze? –Makashi jest najlepsze kiedy masz przed sobą jednego przeciwnika z mieczem, gdy walczycie twarzą w twarz. Nie jest za to zbyt dobre kiedy ktoś do ciebie strzela, czy kiedy wrogów jest więcej. Wtedy najlepiej jest przerzucić się na Shii – cho. Natomiast kiedy będziesz kiedyś walczył z jakimś sithem makashi da ci szansę na przetrwanie. Wiem co mówię, już nie raz walczyłem właśnie w taki sposób.
Stanął obok Garraka pokazując mu bez słów kilka najprostszych i podstawowych ciosów i bloków mieczem. Powtarzał uderzenia raz za razem, korygując rękę chłopaka, kiedy zrobił coś źle.
-Lepiej pomęczyć się dłużej nad dokładnością i precyzją, niż przez jej brak stracić kiedyś palce. – widząc ciągle, że uczeń ma niepewną minę powiedział. – Nie możesz się martwić, że dana sztuka walki pomoże ci w tym, a nie pomoże w tamtym. Jak dotąd nikt nie wymyślił sztuki, która pozwalałaby posiadaczowi miecza poradzić sobie ze wszystkim. A jeśli ktoś coś takiego wymyśli, to jedi zrobią go niemal świętym…

Trianii powtarzał zadane ruchy tak dokładnie jak tylko potrafił. Jego zdolności szermiercze, jak mu się wydawało, pozwalały mu na w miarę szybki progres. Nauka wszystkiego, co wymagało użycia ciała przychodziła mu z łatwością. Jego kocia budowa dawała mu duże fory w stosunku do przedstawicieli rasy ludzkiej czy jakiejkolwiek innej. Chwytny ogon pozwalał na zachowanie równowagi, spora masa mięśniowa siłę, a silne i elastyczne ścięgna sprawiały, że pomimo swej tężyzny, nie tracił tak na zwinności jak inne istoty. Jego rasa od zawsze stanowiła dobry materiał na żołnierzy. Przekonywała się co do tego cała Republika, zaś ci, którzy mieli do czynienia z komandosami Trianii wiedzieli o tym doskonale. Lecz Garrak był teraz tutaj. Sam jako Trianii, pośród braci jako jedi. Pokorny sługa pokoju. Wyprowadzał pchnięcia i bloki. Wyginał swe kończyny ucząc się sztuki wojennej. Jego ciało zapamiętywało ruchy, jego umysł uwalniał się od rozróżnień i przywiązań. Ta niezwykła aura musiała być widoczna w Mocy, choć on nie zdawał sobie z tego sprawy.

Athan poprawiał praktycznie każdy jego ruch. Ciągle słychać było słowa w stylu "Zwiększ kąt uderzenia, wyżej, niżej ręce, popraw postawę, zgubiłeś jeden krok." A nade wszystko powtarzało się jedno słowo "szybciej, szybciej, szybciej!" Garrak nie mógł mieć pewności ile czasu spędził w tym tańcu, machając mieczem i tnąc jak oszalały.
Wyszło też na jaw, że może mistrz jest gadatliwy i sympatyczny natomiast nie pozwala też na najmniejszy błąd. Widocznie wolał skrytykować i powtarzać ćwiczenia w nieskończoność zamiast wysłać nie do końca wyszkolonego ucznia w bój. Kiedy skończyli Garrak był cały mokry od potu i zmęczony. Mistrz przyjrzał mu się z uwagą pytając:
-No i co sądzisz o tym treningu? Podoba ci się, czy raczej nie? - po chwili usiadł na ziemi, dalej wpatrując się w padawana.

Drżał na całym ciele, ścierając pot z pyska. Co jakiś czas unosił górną wargę, szczerząc swe kły, ujawniając swe zmęczenie. Prawdopodobnie ktoś innej rasy nie zrozumiałby tego gestu, lecz jak się wydawało padawanowi, bothan jest w stanie odczytać to właściwie. Miecz w jego ręce zgasł, a on pochylił się lekko ułatwiając sobie złapanie powietrza. Nie sądził, że ten trening wykończy go aż do tego stopnia. Dopiero teraz zauważył jak trzęsą się jego ręce. Nie przypominał sobie by kiedykolwiek odbył tak intensywny trening, w którym ktoś aż tak mógłby go poprawiać i krytykować, jednocześnie nadając tempa całemu przedstawieniu. Zazwyczaj był tym, który dawał sobie ze wszystkim radę, który przodował w tego typu zajęciach. Widać popadł w pychę, a teraz otrzymywał potężny policzek w twarz.
Oprócz zmęczenia fizycznego czuł wyczerpanie psychiczne. Skupienie jakiego wymagało od niego trenowanie tej formy miecza przekraczały nawet unoszenie przedmiotów przy pomocy telekinezy. Po kilku chwilach zorientował się, że ani na chwilę podczas całego treningu nie stracił koncentracji, nie myślał o niczym innym, nie było w nim żadnych innych myśli. To go ostatecznie uspokoiło.
W końcu zwrócił się do swego nauczyciela.
-Tak, mistrzu. Już dawno nie trenowałem tak intensywnie i nie czułem takie zadowolenia z zajęć – odetchnął głośno – Nikt mnie tak nie zmęczył odkąd byłem młodzikiem – zdaje się, że Garrak po raz pierwszy pozwolił sobie na żart.

-To dobrze. Wbrew pozorom im większe zmęczenie tym większa później satysfakcja. Szło ci naprawdę dobrze. Mało kto wytrzymuje taki wycisk na samym początku treningu. No i nie przejmuj się jeśli coś nie będzie ci wychodzić, dopiero po pewnym czasie nabierzesz większej płynności ruchów. I dobrze że na początku skopiłeś się na ćwiczeniach z całych sił. Czuć to było w mocy. To dobrze że się starasz.
Mistrz uśmiechnął się szeroko, widocznie zadowolony z ucznia i siebie.
- Po twojej twarzy widzę, że jesteś zmęczony. Planowałem wprawdzie jeszcze poćwiczyć trochę ćwiczeń związanych z mocą, lepiej jednak będzie jeśli odpoczniesz jakiś czas. Mistrzowie prosili mnie, żebym wyruszył na miasto z pewną sprawą polityczną. Jeśli chcesz możesz mi towarzyszyć, a jeśli nie dostaniesz dzień wolnego. Co ty na to?

Przez chwilę nie wiedział co powiedzieć. Nie to, że nigdy nie był poza świątynią, oczywiście od czasu do czasu pozwalano mu ją opuścić, lecz nigdy nie robił tego by udać się na jakąś misję. Zawsze był sam, okryty płaszczem, ukrywający się pomiędzy innymi. Teraz miał możliwość wyjścia w świat wraz ze swoim mistrzem, stać się jego towarzyszem i w końcu robić coś, co może przynieść korzyść zakonowi, a może i całej republice. Nie było mowy, żeby odmówił. Nastroszył swą sierść i lekko się otrzepał.
-Idę z tobą mistrzu. Być może nauczę się dziś czegoś więcej niż tylko walki - mruknął Garrak przypinając swój miecz do pasa.

SZKOLENIE UKOŃCZONE!

OTRZYMUJESZ
- 200 pd
- Obniżony koszt Shii cho (aby awansować na Poziom Profesjonalny należy wydać 2 PN)

(Umiejętności poniżej staną się aktywne po rozwinięciu Instynktu na Poziom Zaawansowany)
- Umiejętność: Makashi [Poziom Podstawowy] (wskakuje automatycznie po spełnieniu powyższego warunku)
- Obniżony koszt wykupu Makashi (Poziom Zaawansowany za 1PN)