Korupcja w Senacie [Mistrz Athan, padawan Garrak]

Athan siedział w kokpicie ścigacza, którym mieli dolecieć do dzielnicy handlowej. Przeglądał mapy i najnowsze wiadomości. Spotkanie miało nastąpić za niecałe 40 minut. Czekając na swojego ucznia bębnił palcami w deskę.
Kiedy ten tylko pojawił się na pasie, mistrz po prostu machnął w jego stronę ręką, po czym kazał mu zerknąć na mapę.
-Sprawa wygląda dość prosto. Pewien Bothanin, szpieg oczywiście… - dodał, jakby dumny z słynnych umiejętności swojej rasy - …Skontaktował się wczoraj z Radą. Przekazał nam dość interesujące wiadomości na temat jednego z senatorów. Mężczyzna ten od dłuższego czasu podejrzany jest o łapówkarstwo, przemyt niewolników do burdeli, a także o rozległe kontakty z łowcami nagród. Czyli najprawdopodobniej zlecał potajemne uciszanie swoich konkurentów. Do tej pory nie mogliśmy nic z tym zrobić – zbyt mało dowodów. Teraz najprawdopodobniej uzyskamy wystarczające materiały obciążające. Z naszym informatorem mamy się spotkać tutaj. – To mówiąc mistrz wskazał mały punkcik na mapie w rejonach dzielnicy handlowej. – Mieści się tam jedna z kantyn. Nasz kontakt będzie udawał wyjątkowo pijanego i będzie chciał „wdać się” z nami w bójkę. Wtedy zostanie przekazany nośnik informacji, a my będziemy mogli po cichu wrócić do Rady i przedstawić im raport z tego, jak pięknie i spokojnie przebiegła nasza misja. Może nawet w nagrodę, pozwolą nam aresztować tę gnidę Ptera Casha… Twoje zadanie będzie proste – nie rzucać się w oczy, zachować spokój i grać swoją rolę. Z tyłu w torbie masz ubrania zwykłego cywila. Nie możemy rzucać się w oczy. Miecz schowaj tak, żeby nie można go było zauważyć, ale żeby dało się go w miarę łatwo wyciągnąć, chociaż nie sądzę, żeby to było potrzebne. Czy masz jakieś pytania?

Garrak wskoczył do ścigacza, mimochodem spoglądając na tylne siedzenie by wybrać dla siebie jakieś ubrania. W ręce wpadł mu bury bezrękawnik z kapturem i ciężkie buty wzorowane na wojskowym lekkim umundurowaniu. Do tego szerokie spodnie z głębokimi kieszeniami, w których bez problemu mógł schować swój miecz. Wiercąc się założył na siebie wszystko, przetarł swój pysk łapą i spojrzał na swojego mistrza.
-Jestem gotowy.

Lot trwał może 5 minut z groszami. I może nawet lepiej. Mistrz świetnie walczył i całkiem nieźle posługiwał się mocą, jednak nie można było tego powiedzieć o lataniu. Ścigacz wylądował z hukiem, zaparkowany niezbyt prosto. Mistrz Athan wyszedł z pojazdu spojrzał niezbyt szczęśliwie na statek i zaklął coś pod nosem, co brzmiało „do cholery nigdy się nie nauczę prowadzić tej pieprzonej maszynki”.
Kiwnął ręką na swojego ucznia pokazując mu wejście do pobliskiej kantyny.
-Coś mi się wydaje, że tam spotkamy naszego delikwenta – powiedział marszcząc zarośnięte futrem czoło.
Bar był dość przestronny i podobny do wielu innych. Przy barze siedziało wielu obcych popijających podejrzanie wyglądające drinki. Z drugiej stronie przy scenie grała kapela składająca się z Bitów, którzy wiedzieli dobrze co mają robić. Muzyka była przyjemna i zagłuszała gwar rozmów. Mistrz zajął stolik w rogu, w dość zaciemnionym miejscu, ale przynajmniej muzyka nie była tu tak głośna jak zawsze. Po chwili między tłumem przedostała się kelnerka, odpychająca od siebie kończyny namolnych i odrobinę nawianych klientów.
-Co wam podać? – spytała kobieta puszczając oko do Garraka
Mistrz pospiesznie podał swoje zamówienie i spojrzał na ucznia z ciekawością.

Uderzenie o ziemię uniosło żołądek Garraka pod samo gardło, lecz całe szczęście na tym kończyło się latanie. Musiał sobie zapamiętać, żeby nie pozwalać swojemu nowemu mistrzowi na prowadzenie. Od tego momentu to była jego działka.

Wszedł do knajpy zaraz za mistrzem. Zajęło mu trochę czasu by przywyknąć do gwaru i krzątającego się tłumu. Dla bezpieczeństwa owinął swój ogon wokół pasa by nim nikogo nie szturchnąć lub nie przewrócić jakiegoś drinka. Jego oczy natychmiast przystosowały się do półmroku i najprawdopodobniej widział lepiej niż ktokolwiek w całym tym przybytku. Z uwagą obserwował wszystkie twarze. Nie wiedział jednak czego ani kogo szukać więc usiadł obok mistrza i pokornie czekał na jego wskazówki. Kiedy kelnerka się zbliżyła, Garrka spuścił wzrok. Onieśmielony jej zachowaniem rzucił jedynie "dla mnie to samo" i odwrócił głowę w przeciwną stronę.
- Widzisz go mistrzu? - szepnął gdy kelnerka odeszła.

-Jeszcze nie Garraku, ale do jego pojawienia się zostało jakieś pół godziny. Przyszliśmy tu wcześniej żeby wtopić się w tłum. Postaraj się wyluzować i zacząć zachowywać tak, jakbyś przyszedł tu się zabawić, a nie na jakąś misję. – mistrz uśmiechnął się szeroko wystawiając zęby. – I tak rzucamy się w oczy – mało jest obcych z takim zarostem jak nasz. Więc tym bardziej musimy się wydawać rozluźnieni i spokojni.
Po chwili kelnerka wróciła z gotowymi napojami. Tym razem nie puściła oka, może poczuła się urażona brakiem uwagi?
Mistrz wyciągnął ze swojego drinka słomkę po czym mruknął:
-Nigdy nie widziałem sensu w tych słoneczkach. Ani to wygodne ani potrzebne. – to mówiąc pociągnął porządny łyk i wyciągnął z kieszeni… talię pazzaka i zaczął go rozdawać. – Jak już mówiłem mamy trochę czasu i musimy się wtopić. Co powiesz na partyjkę Garraku?

Garrak również wyrzucił słomkę. Nawet gdyby chciał, pewnie nie potrafiłby przez nią pić, toteż przechylił szklankę tak jak to zrobił mistrz. Cokolwiek to było, nie odpowiadało jego preferencjom smakowym, ale by wykonać misję, nie miał zamiaru wybrzydzać. Wypił powoli łyk, a następnie jeszcze jeden, dla pewności, że robi wszystko tak jak trzeba. Gdy zobaczył talię kart w ręku mistrza, zrobiło mu się gorąco. Hazard. Jeszcze tego mu było trzeba.
- Nie jestem pewien mistrzu, czy aby na pewno potrafię w to grać. Może powinniśmy po prostu siedzieć i czekać?